Rozdział 16

Bunkier.

- Jesteśmy na miejscu. – powiedział Strażnik Niebios. Dopiero teraz zauważyłam jego francuski akcent.

         Staliśmy przed dużymi, metalowymi drzwiami. Raffie otworzył je i weszliśmy do środka. Pokój do którego weszliśmy był najwyraźniej pomieszczeniem głównym. Ściany miały jasno-niebieski odcień. Był wypełniony aniołami. Każdy biegał z pokoju do pokoju. Nic dziwnego, w końcu rozpoczęła się wojna… Ehh…

- Zaprowadzić Cię do Twojego pokoju? – zapytał Raffie.

- Umm, dobrze. Prowadź. – uśmiechnęłam się nieśmiało.

         Aria i Caroline poszły w inną stronę ze ”swoimi” Strażnikami. Wszyscy byli podenerwowani. Nikt nie zwracał na innych uwagi. Ktoś na mnie wpadł.

- Przepraszam. – powiedział w roztargnieniu.

- Nic się nie stało. – patrzyłam jak odchodzi szybkim tempem.

                Po kilku minutach stanęliśmy przed drzwiami. To była winda.

- Twój pokój znajduje się na 8 piętrze. Pomieszczenie numer 24. – powiedział i mnie zostawił.

         Weszłam do windy. Kliknęłam guzik z numerem osiem. Winda powoli przesuwała się w górę. Po kilku minutach byłam na ósmym piętrze. Na korytarzy o dziwo nie spotkałam nikogo. Po lewej stronie pomieszczenia miały numery nieparzyste, natomiast po drugiej numery parzyste. Znalazłam pokój 24. Powoli sięgnęłam po klamkę i otworzyłam drzwi. W środku znajdowały dwa łóżka, aczkolwiek nie zauważyłam nikogo innego oprócz mnie. Pokój był w szarym kolorze, meble były białe, natomiast podłoga była najprawdopodobniej z metalu.

         Usiadłam na jednym z łóżek i zdjęłam buty. Ułożyłam się do snu.

- EJ! NIE ŚPIJ! – ktoś krzyknął.

         Usiadłam na łóżku i popatrzyłam się na tę osobę. To była dziewczyna. Patrzyła się na mnie z zainteresowaniem. Miała piękne szare oczy, jej włosy miały odcień jasnego brązu. Była ubrana w jeansy i bordowy T-shirt.

- Kim jesteś? – zapytałam z zaskoczeniem.

- Nazywam się Clary Bell. – podała mi rękę. – Jestem twoją współlokatorką.

- Dlaczego wcześniej Cię nie widziałam w szkole? – zapytałam.

- Ohh, ponieważ ja już rok temu ją skończyłam. – uśmiechnęła się życzliwie.

- A. Czyli ”zaawansowana” anielica? – uśmiechnęłam się.

- Ależ oczywiście.

         Roześmiałyśmy się obie.

- Ojej, przepraszam. Nie przedstawiłam się…

- Nic nie szkodzi. Wiem kim jesteś. Słynna Alexandra Evans.

- Wow, aż tak jestem znana?

- Tak. – uśmiechnęła się. – Poniekąd jest to złe. Każdy nadnaturalny o Tobie mówi… No wiesz. Potomkini wszechmocnej Sonii. Uwierz to jest coś.

         Westchnęłam.

- Myślę, że powinnyśmy się zbierać. – powiedziała Clary.

- Zbierać? Gdzie?

- Nie wiesz nic o tym? Mamy dziś spotkanie strategiczne. Za chwilę się zacznie więc chodź.

         Weszłyśmy do jednego z pokoi na trzecim piętrze. Była to sala konferencyjna. Na środku stał owalny stół. Ze znajomych osób zauważyłam Arię, Raffiego, Mike, Luke i jeszcze pare osób ze szkoły. Ciekawe gdzie Caro… Pośrodku siedział pan White z jakimś innym mężczyzną. Usiadłyśmy z Clary obok siebie. Wtedy pan White zaczął.

- Witajcie. – powiedział energicznie, a zarazem ze smutkiem. – Chciałbym Wam powiedzieć, że związku z wojną musicie nam pomagać. Wiem, że nie każdy jest zbytnio doświadczony. – przy tych słowach popatrzył na mnie. – Ale myślę, że sobie poradzicie. Jutro zostanie wywieszona lista grup, które będą musiały robić przez tydzień. Grupy będą 4 osobowe. Nie rozdzielacie się. Nigdy. To by było na tyle… ah! Zapomniałbym! Nasze spotkania będą odbywały się co tydzień o tej samej godzinie. A teraz Was żegnam.

         Wszyscy wyszli. Udało mi się złapać Arię przy windzie.

- Poczekaj! – zawołałam.

         Odwróciła się.

- Co? –zapytała.

- Jak się czujesz? – zapytałam ze współczuciem.

- Wszystko w porządku.

- Dlaczego nie było Caroline?

- Ponieważ tylko zaawansowani mogą w tym uczestniczyć… - powiedziała i się odwróciła.

         Poczekałam aż pójdzie. Skoro nie ma ochoty rozmawiać to nie ma sensu się narzucać. Pojadę za kilka minut. Ktoś za mną krzyknął moje imię.

- Alex! – krzyknął biegnący Luke. – Jak się cieszę, że jesteś.

         Podbiegł do mnie i przytulił.

- Yyy, Luke?

- Przepraszam… po prostu.. martwiłem się o Ciebie. – popatrzyliśmy sobie w oczy.

         Pocałował mnie, ale po chwili odsunął się.

- Przepraszam… - zaczął, ale ja mu przerwałam.

- Luke, nie powinieneś mnie całować. Nigdy. Pamiętaj o tym. – powiedziałam i weszłam do windy, która akurat wróciła. – Nawet nie próbuj tu wejść.